اگر به محل زیبای وایت سندز در نیو مکزیکو بروید، تنها چیزی که خواهید دید، موج‌های بی‌پایانی از ژیپسوم است. اما محققین توانسته‌اند علاوه بر ژیپسوم، ردپای انسان و ماموت را زیر این شن‌های زیبا و سفید پیدا کنند.

تیم محققین دانشگاه کورنل (Cornell University) به کمک رادار زمین نفوذ، رد پای انسان و ماموتی را در وایت سندز (White Sands) پیدا کردند که مربوط به ۱۲ هزار سال گذشته است. این رد پاها معمولا به سختی مشاهده می‌شوند مگر این که شرایط مناسب آن وجود داشته باشد. به همین دلیل محققین به این رد پاها لقب ردپای ارواح» را داده‌اند.

توماس اوربن (Thomas Urban) محقق ارشد این تحقیقات می‌گوید:

هیچ وقت به ذهنمان نمی‌رسید که زیر شن‌ها را بررسی کنیم. اما به نظر می‌رسد که این شن‌ها حافظه خوبی برای ضبط تاثیرات وزن و حرکت حیوانات هستند. همچنین رد پاها به ما اجازه می‌دهند بیومکانیک موجوداتی که خیلی وقت پیش منقرض شده‌اند را بهتر مطالعه کنیم.

رد پای انسان داخل رد پای ماموت

اما رادار استفاده شده در این تحقیق، تصاویر بسیار زیبایی از رد پای انسان و ماموت را در اختیار محققین قرا داده است. به نظر می‌رسد که انسانی حدود ۸۰۰ متر را روی این شن‌های سفید حرکت کرده و تقریبا همان مسیر را هم برگشته و در مسیر برگشت پای خود را داخل رد پای ایجاد شده توسط یک ماموت گذاشته است.

این ردپای به خصوص که حاصل به هم رسیدن رد پای انسان و ماموت بوده، به دانشمندان اجازه می‌دهد که تعامل انسان و یکی از عجیب‌ترین حیوانات ۱۲ هزار سال پیش را مشاهده کنند. علاوه بر این، نتایج به دست آمده از رادار زمین نفوذ، نشان می دهد که این تکنیک می‌تواند در رابطه با بررسی فسیل‌های به جا مانده از دیگر گونه‌های جانوری در دیگر نقاط زمین هم، به کمک محققین بیاید و انسان را از شرایط چند هزار سال پیش آگاه‌تر کند.

در نیوزلند

فسیل یک طوطی ۱۹ میلیون ساله با ارتفاع یک متر کشف شد

دانشمندان بقایای یک طوطی عظیم را کشف کرده اند که ۱۹ میلیون سال قبل در نیوزیلند می زیسته است. این حیوان با ارتفاع یک متر احتمالا از پرندگان کوچکتر تغذیه می کرده است.

به گزارش خبرگزاری مهر به نقل ازاسکای نیوز، دانشمندان بقایای یک طوطی غول پیکر با ارتفاع یک متر را کشف کرده اند که ۱۹ میلیون سال قبل در نیوزیلند زندگی می کرده است. 

دانشمندان نیوزیلندی معتقدند این بزرگترین طوطی جهان است. آنها پس از بررسی بقایای فسیلی طوطی اعلام کرده اند این پرنده با طول یک متر حدود ۷ کیلوگرم وزن داشته و از پرندگان کوچکتر تغذیه می کرده اند.

 طوطی مذکورHeracles inexpectatus نام گرفته و در نزدیکی منطقه سنت باتان در اوتاگوی مرکزی کشف شده است.

  ترور ورثی» یکی از استادیاران دانشگاه فلیندرز در این باره می گوید:  وجود پرندگان عظیم الجثه در نیوزیلند پدیده عجیبی نیست. اما تاکنون هیچ کس در هیچ نقطه از جهان بقایای یک طوطی غول پیکر منقرض شده را کشف نکرده است.

 مایک آرچر از مرکز تحقیقاتی UNSW Sydney PANGEA  می گوید: بدون شک این بزرگترین طوطی است که تا به حال کشف شده و منقاری عظیم داشته است.  احتمالا این پرنده از  پرندگان کوچکتر و حتی شاید طوطی های دیگر تغذیه می کرده است.

تحقیقات درباره کشف این طوطی یک متری در ژورنال Biology Letters منتشر شده است

تصاویری حیرت انگیز از کهکشان راه شیری در کویرهای ایران

واژه ی شب در ذهن بسیاری از ما تداعی کننده ی سیاهی و تاریکی است؛ زمانی که خورشید بار و بندیلش را جمع می کند و به خواب فرو می رود تا برای تابیدن دوباره در روز آماده شود. در شهرها خداحافظی موقت خورشید از زمین برابر می شود با زمان آغاز گردش های شبانه و پهن شدن بساط نورهای رنگارنگی که زینت بخش گوشه گوشه ی شهر می شوند. در اینجا شب به معنای زمانی است برای تفریح و لذت بردن از اوقات فراغت از کار روزمره.

اما آن طرف تر از شهرها، جایی که خبری از لامپ ها، پروژکتورها و این نورهای مصنوعی نیست، آسمان، خودش در شب ها دست به کار شده و یکی از زیباترین لباس های پر زرق و برق خود را بر تن می کند تا نمایشی خیره کننده به راه بیاندازد. دیدن این تن پوش حیرت انگیز فقط کمی صبر و حوصله می خواهد؛ باید در یک شب صاف و نورانی کوله بار ببندیم و از شهر دورتر و دورتر شویم تا نورهای مصنوعی دست از سرمان بردارند. بعد در سکوت شب بنشینیم و سراپا چشم، غرق تماشا شویم.

این تن پوش پولکی آسمان به نام کهکشان راه شیری شناخته می شود. کهکشان راه شیری، کهکشانی است که منظومه شمسی در آن قرار دارد که به صورت نوار شیری رنگ در آسمان صاف دیده می شود و میلیون‌ها ستاره آن را تشکیل داده اند. این کهکشان تنها در جایی رخ می نماید که هیچ گونه آلودگی نوری وجود نداشته باشد و نورهای مصنوعی دیده نشوند.

در بسیاری از نقاط ایران امکان تماشای این کهکشان وجود دارد اما بسیاری کویر ها را مناسب ترین مکان برای این کار و ثبت تصاویر حیرت انگیز می دانند.

تماشای این کهکشان در کویر به قدری لذت بخش است که می خواهیم برخی از تصاویر آن را با شما به اشتراک بگذاریم تا از تماشای این جلوه ی شبانگاهی لذت ببرید.

photo by Hamidreza Sohankar

۱- ستاره باران در کویر مصر

Photo by : Alireza Rastegar

 2- کویر ورزنه اصفهان چهره دیگری به خود گرفته

Photo by : Alireza Rastegar

3- باز هم کویر ورزنه، گویا ستارگان در ورزنه با هم وعده دارند

Photo by : Alireza Rastegar

4- آسمان کویر لباسی نورانی به تن کرده.

photo by Asef Azimaie

5- دریاچه نمک در کویر مرکزی ایران، دیدنی تر از قبل

photo by Hamidreza Sohankar

6- تماشای کهکشان راه شیری در بین راه

عکاس این عکس، در مورد تصویری که ثبت کرده، می گوید: در حال رانندگی از قمصر در کاشان به ست قم بودم که در تاریکی های شب، توانستم چنین تصویری را ثبت کنم.

photo by Hessam M. Nik

7- این بار شاید بتوان ستاره ای از آسمان چید.

photo by Ruhollah Ghasemi

8- تماشا کن؛ شاید ستاره ات را بیابی

کویر ورزنه اصفهان

9- دوربینی که در انتظار ثبت بهترین عکس است

photo by Michael Sharifi

10- کهکشان راه شیری در کلوت شهداد

photo by ebi eftekhari

https://www.karnaval.ir/blog/images-milky-way-deserts-iran

دانشمندان ماده معدنی جدیدی را کشف کردند که قبلاً هرگز در طبیعت دیده نشده بود.

به گزارش خبرنگار حوزه فن‌آوری‌ گروه علمی پزشكی باشگاه خبرنگاران جوان، سال ۱۹۵۱ تکه کوچکی از سنگ فضایی عجیب و غریبی که از آسمان سقوط کرده بود یافت شد؛ چندین سال است که دانشمندان در تلاشند از رمز و راز‌های آن را پرده بردارند.

این شهاب سنگ در نزدیکی و دربورن در مرکز ویکتوریا یافت شده بود که به رنگ قرمز و سیاه است و در سفر میلیون‌ها ساله خود به شدت کوچک شده و با وزن ۲۱۰ گرمی اش مطمئناً تنها تکه‌ای از شهاب‌سنگ اصلی محسوب می‌شود.

دانشمندان در مطالعه جدید کانی شناسی و تجزیه و تحلیل آن در زیر میکروسکوپ در داخل شهاب سنگ، بین لایه‌های دیگر مواد معدنی بلور‌های سفید ریز از این ماده جدید پیدا کردند؛  این ماده نوعی نادر از کاربید آهن است که هرگز در طبیعت یافت نمی‌شود.

این ماده معدنی متشکل از اتم‌های آهن و کربن است که با هم در یک الگوی مشخص مخلوط می‌شوند و  آن‌ها به افتخار ادوارد اسکات، کیهان‌شناس شیمی‌دان دانشگاه هاوایی، آن را edscottite نامگذاری کردند.

آنها معتقدند که این ماده معدنی احتمالاً مدت‌ها قبل از نابودی هسته مذاب یک سیاره باستانی به وجود آمده است.

در حال حاضر تنها ۷۱ گرم یعنی حدود یک سوم نمونه اصلی هنوز دست نخورده باقی مانده است که در مجموعه زمین شناسی در موزه ویکتوریا در استرالیا نگهداری می‌شود.

مروری بر ماجرای حذف پلوتو از لیست سیارات در سالروز این اتفاق

صد سال از تاسیس تصمیم اتحادیه بین‌المللی نجوم (IAU) می‌گذرد و این سازمان نجومی بین‌المللی تا کنون جلسات فراوانی داشته که در آن‌ها تصمیمات فراوانی نیز گرفته شده است. اما تصمیم اتحادیه بین‌المللی نجوم مبنی بر حذف سیاره پلوتو از لیست سیارات منظومه شمسی را می‌توان پرسروصداترین مصوبه این اتحادیه دانست.

در سال ۱۹۳۰ میلادی بود که کلاید تومبا سیاره نهم منظومه شمسی را کشف کرد. ماجرا از سال ۱۹۰۶ آغاز شد. زمانی که در رصدخانه لوول بودجه‌ای به کشف نهمین سیاره منظومه شمسی اختصاص داده شد و تلاش‌ها برای کشف سیاره نهم، یا سیاره X، آغاز شد. تا سال ۱۹۱۶ این تلاش‌ها نتیجه‌ای در بر نداشت و پروژه تا سال ۱۹۲۹ متوقف شد. تا این که کار به کلاید تومبا واگذار شد و او بالاخره در سال ۱۹۳۰ توانست سیاره پلوتو را کشف کند. او در صفحه‌های عکاسی متوجه جرمی شد که در بین ستاره‌های زمینه آسمان جابه‌جا شده بود. مسئله‌ای که نشان می‌داد این جرم نه یک ستاره بلکه جرمی در داخل منظومه شمسی است. در نهایت خبر این کشف به طور رسمی اعلام شد و بیش از هزار نام پیشنهادی برای سیاره جدید منظومه شمسی ارائه شد. از این میان نام پلوتو را یک دختر دانش‌آموز ۱۱ ساله انگلیسی پیشنهاد داده بود.

تصاویری که منجر به کشف سیاره پلوتو شد.

پلوتو سال‌ها به عنوان نهمین و آخرین سیاره منظومه شمسی شناخته می‌شد. تا این که اجرام دیگری که حد و اندازه‌ای در حدود این سیاره داشتند کشف شدند.

بنابراین یا باید اجرام مشابه پلوتو نیز به فهرست سیارات منظومه شمسی اضافه می‌شدند و یا این که تعریف دیگری از سیاره ارائه می‌شد. در جلسه ۲۴ اوت سال ۲۰۰۶ اتحادیه بین‌المللی نجوم گزینه دوم تصویب شد و تعریف مشخص‌تری برای سیارات در نظر گرفته شد.

طبق مصوبه اتحادیه بین‌المللی نجومی سیاره جرمی است که:

۱. به دور خورشید بگردد.

۲. جرم آن به اندازه‌ای باشد که گرانش آن باعث شکل کروی شود.

۳. همسایگی خود را از اجرام کوچک‌تر پاک کرده باشد. یا به عبارت دیگر اجرام بزرگ و قابل مقایسه با آن در همسایگی‌اش وجود نداشته باشد.

به این ترتیب پلوتو شرط سوم را نداشت و با تصویب این تعریف جدید این سیاره از لیست سیارات منظومه شمسی کنار رفت. از آن به بعد پلوتو به همراه چند جرم دیگر که شرایط مشابهی داشتند در فهرست سیارات کوتوله منظومه شمسی قرار گرفتند.

تصمیم حذف پلوتو از فهرست سیارات منظومه شمسی یکی از بحث‌برانگیزترین تصمیمات اتحادیه بین‌المللی نجوم بود که هنوز هم صحبت‌ها درباره آن ادامه دارد. اما به هر حال در حال حاضر منظومه شمسی تنها هشت سیاره دارد.

عکس کاور: تصویر فضاپیمای افق‌های نو از سیاره کوتوله پلوتو.

توسط یک ستاره‌شناس ایرانی؛

بزرگ‌ترین سیاه‌چاله کیهان کشف شد

ستاره‌شناسان، موفق به کشف بزرگ‌ترین سیاه‌چاله‌ در کهکشان شده است.

به گزارش خبرنگار حوزه‌ علم، فناوری و دانش‌بنیان گروه دانشگاه خبرگزاری آنا از تکنولوژی ریویو، بزرگ‌ترین سیاه‌چاله‌ای که تاکنون مشاهده شده، ۷۰۰ میلیون سال نوری از زمین فاصله دارد. این سیاه‌چاله به‌قدری بزرگ است که ستاره‌شناسان فکر می‌کنند تلسکوپ رادیویی که اوایل سال جاری موفق به ثبت نخستین تصویر از یک سیاه‌چاله شد، می‌تواند تصویر این سیاه‌چاله بزرگ را نیز ثبت کند.

این سیاه‌چاله در کهکشان Holm ۱۵A» قرار دارد که درخشان‌ترین عضو کهکشان‌های خوشه‌ای ایبل ۸۵» است. این کهکشان در صورت فلکی سیتوس قرار دارد که از نیمکره شمالی و جنوبی قابل مشاهده است. این صورت فلکی در سال ۱۹۳۷ توسط ستاره‌شناس سوئدی اریک هولمبرگ کشف شد.

کیانوش مهرگان سرپرست گروه تحقیقاتی مؤسسه مکس پلانک در آلمان است که موفق به کشف بزرگ‌ترین سیاه‌چاله در کهکشان هولم ۱۵ای شده‌ است.

تا قبل از پرتاب تلسکوپ فضایی هابل در سال ۱۹۹۰ و راه‌اندازی تلسکوپ‌های غول‌پیکر زمینی امکان مطالعه جزئیات کهکشان‌های دور برای انسان وجود نداشت. ستاره‌شناسان از ابتدا متوجه شدند که کهکشان Holm ۱۵A ویژگی‌های عجیب‌وغریبی دارد.

این کهکشان بسیار بزرگ و پراکندگی در ناحیه مرکزی آن بسیار کم است. باوجود اینکه هسته مرکزی بسیار کم‌نور است اما باقی قسمت‌ها بسیار درخشان و پرنور هستند.

مهرگان و تیم تحقیقاتی وی با استفاده از اطلاعات تلسکوپی و طیف مادون قرمز و مرئی آسمان شب را بررسی کردند و نقشه‌ای از ساختار و جزئیات کهکشان هولم ۱۵ای تهیه کردند. سپس شبیه‌سازی‌های انجام دادند تا دلیل کم‌نور بودن مرکز این کهکشان و نحوه تشکیل آن را پیدا کنند.

براساس یافته‌ها، کهکشان هولم ۱۵ای از برخورد دو کهکشان بزرگ تشکیل شده که اتفاق رایجی در جهان ابتدایی محسوب می‌شود. دلیل کم‌نور بودن مرکز این کهکشان وجود یک سیاه‌چاله بسیار بزرگ است. احتمال می‌رود این سیاه‌چاله ستارگان نزدیک را بلعیده باشد یا آنها را به مناطق حاشیه‌ای رانده باشد.

باستان‌شناسان در حال پژوهش روی دو جمجمه 4 هزار ساله هستند که در هر کدام از‌ آنها 2 سوراخ ایجاد شده است.

به گزارش خبرنگار گروه علمی و دانشگاهی خبرگزاری فارس به نقل از دیلی‌میل، جراحان مغز باستان، دو سوراخ روی جمجمه‌های دو تن از جنگجویان ایجاد کرده‌اند.

باستان‌شناسان کنونی احتمال می‌دهند که این اقدام به منظور کاهش درد صورت گرفته باشد؛ به گفته باستان شناسان ممکن است سوراخ‌های ایجاد شده به عنوان بخشی از جراحی مغز» به منظور کاهش درد یا به عنوان بخشی از یک مراسم به انسان‌ها تحمیل شده باشد.

این جمجمه‌ها حداقل 4 هزار سال قدمت دارند؛ سرگئی، یک محقق در موسسه باستان شناسی و قوم شناسی نووسیبیرسک می‌گوید:‌ این جمجمه‌ها در یک محدوده تیراندازی استالینیستی در ناحیه Transnistria مولداوی در شرق اروپا یافت شده است.

به گفته باستان‌شناسان، جمجمه‌هایی مانند این  جمجمه‌های کشف شده با دو سوراخ،  بسیار نادر هستند و باستان شناسان کنونی نمی‌دانند که آنها به دلایل آیینی یا برای تسکین سردرد شدید و بیماری ایجاد شده‌اند.

ماه هنوز ازنظر زمین‌شناسی فعال است

اگرچه در اکثر اوقات ماه را جهانی مُرده و ساکن تصور می‌کنیم، نتایج پژوهشی جدید نشان‌دهنده‌ی وجود حرکت‌هایی در ماه است.

نشانه‌هایی درباره‌ی این موضوع که احتمالا ماه ازنظر زمین‌شناسی کاملا مُرده نیست، از اطلاعات مربوط‌به عصر آپولو به‌دست آمده است. در مأموریت‌های آپولو ۱۲ و ۱۴ و ۱۵، آشکارسازهای ماه‌لرزه (لرزه‌سنج) روی سطح ماه قرار داده شد و این اطلاعات نشان‌دهنده‌ی وجود نوعی لرزه روی ماه بود. بااین‌حال، کسی با اطمینان نمی‌دانست آیا این لرزه‌ها ناشی از حرکت حقیقی گسل‌ها یا صرفا ناشی از حرکات درونی ماه است. پژوهشی که به‌تازگی در مجله‌ی Nature Geoscience منتشر شده، نشان می‌دهد ماه ممکن است واقعا گسل‌های فعالی داشته باشد.

لرزه‌سنجی که در مأموریت آپولو ۱۴ روی ماه مستقر شد (نزدیک‌ترین وسیله)

یکی دیگر از سرنخ‌هایی که نشان می‌دهد اتفاقی روی ماه در‌حال‌وقوع است، در سال ۱۹۷۲ به‌دست آمد. در آن زمان، جین سرنان و جک اشمیت، فضانوردان آپولو ۱۷، مشغول بررسی مکان مرتفعی به‌نام پرتگاه لی لینکلن بودند. آن‌ها تصور می‌کردند این مکان احتمالا گسل زمین‌شناسی باشد؛ هرچند درباره‌ی آن اطمینان نداشتند.

نمونه‌های معدودی دیگری نیز هنگام حرکت فضاپیمای آپولو در نزدیکی مدار ماه به‌دست آمده بود؛ اما در سال ۲۰۱۰، دوربین‌ مدارگرد شناسایی ماه توانست جزئیات دقیقی از این سازه‌ را به‌تصور بکشد و نشان دهد چنین پرتگاه‌هایی در سرتاسر سطح ماه دیده می‌شوند.

منظره‌ی وسیع ۳.۵ کیلومتری از ماه که گسل‌های زیادی در آن پراکنده شده‌اند.

در‌حال‌حاضر، بیشتر پژوهشگران معتقدند این گسل‌ها حاصل راندگی‌هایی هستند که هنگام سردشدن مواد داغ تشکیل‌دهنده‌ی ماه حاصل شده‌اند. انقباض حرارتی موجب کاهش حجم و فشرده‌شدن سطح می‌شود؛ بدان معنا که ماه درحال جمع‌شدن بوده است. البته، برای اینکه راندگی‌ها موجب لرزش شوند، وما نباید فعال و درحال‌حرکت باشند. همین وضعیت در مقیاس بزرگ‌تر در عطارد نیز اتفاق افتاده است و شعاع این سیاره در طول سه میلیون سال گذشته، حدود ۷ کیلومتر کاهش یافته است. در آنجا بزرگ‌ترین پرتگاه‌ها حدود صدبرابر بزرگ‌تر از پرتگاه‌های موجود روی سطح ماه هستند.

نتایج تجزیه‌و‌تحلیل نشان می‌دهد گسل‌های ماه نسبتا جوان هستند و سن آن‌ها بیش از ۵۰ میلیون سال نیست؛ ولی آیا آن‌ها فعال و هنوز در‌حال‌حرکت هستند؟ در مطالعه‌ی جدید، تام واترز و همکارانش از روشی جدید برای بررسی دقیق‌تر موقعیت ماه‌لرزه‌ها استفاده کردند. آن‌ها متوجه شدند از ۲۸ لرزه‌ی کم‌عمق شناسایی‌شده، ۸ لرزه نزدیک پرتگاه‌ها اتفاق افتاده است که نشان می‌دهد شاید این گسل‌ها واقعا فعال باشند. ۶ لرزه از آن‌ها نیز زمانی اتفاق افتاده بود که ماه در بیشترین فاصله‌ی خود از زمین بود. به‌نظر می‌رسد در این موقعیت، تنش ناشی از انقباض سطح در اوج خود بوده و احتمال بروز لرزه‌ها بسیار زیاد است.

مسیر دو تخته‌سنگ که در سرازیری به‌سمت محل استقرار آپولو ۱۷ حرکت کردند.

پژوهشگران همچنین مسیرهای حاصل از رانده‌شدن تخته‌سنگ‌ها را بررسی کردند. این اتفاق احتمالا نتیجه‌ای از تکان‌خوردن زمین باشد؛ زیرا آن‌ها نزدیک پرتگاه‌ها قرار داشتند و به‌سمت پایین شیب رانده شده بودند. افزون‌براین، نشانه‌هایی از رسوبات حاصل از لغزش نیز وجود داشت و به‌عقیده‌ی دانشمندان، همه‌ی این‌ها نشان‌دهنده‌ی این موضوع است که حرکت گسل‌ها همچنان در سطح ماه ادامه دارد.

آیا این بدان معنا است که ماه برای اکتشافات بشری خطرناک است؟ آمریکا اخیرا اعلام کرده قصد دارد در پنج سال آینده با هدف استقرار پایگاهی روی ماه، باردیگر بدان‌جا سفر کند. خوشبختانه هیچ‌کدام از یافته‌های جدید به آن معنا نیست که ماه مخزن لرزش‌ها است. ماه‌لرزه‌ها درمقایسه‌با زمین‌لرزه‌های روی زمین کمیاب‌تر و ضعیف‌تر هستند؛ اما به‌طورقطع روی ماه مکان‌هایی وجود دارد که نباید درکنار آن‌ها پایگاهی مستقر کرد.

https://www.zoomit.ir/2019/5/19/336126/moon-is-still-geologically-active/

کهن ترین حیوان زمین شناسایی شد

دانشمندان با بررسی چربی یک فسیل ۵۵۸ میلیون ساله، کهن ترین حیوان جهان را شناسایی کردند.

به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از فاکس نیوز، به تازگی یک فسیل ۵۰۰ میلیون ساله که کهن ترین حیوان زمین شناخته می شد، به وسیله چربی فسیل شناسایی شده است.

 این موجود که Dickinsonia نام گرفته در شمال غرب روسیه نزدیک دریای سفید کشف شده اما تاکنون طبقه بندی نشده بود. اخیرا فسیل های Dickinsonia دیگر کشف شده و نشان از بافتی طبیعی داشتند. محققان طی تحقیقات توانستند مولکول های کلسترول را به عنوان نشانه حیوانات شناسایی کنند.

جوشن بروکس از دانشکده زمین شناسیANU در بیانیه ای نوشت؛ مولکول های چربی کشف شده در فسیل نشان می دهند در ۵۵۸ میلیون سال حیواناتی عظیم می زیسته اند.

Dickinsonia مربوط به عصر ادیاکاران» است که حدود ۹۴ میلیون سال ادامه داشت. این عصر پس از پایان دوره کریوژنین» آغاز شد و ۵۴۱ میلیون سال پیش و قبل از آغاز عصر کامبرین پایان یافت.

Dickinsonia مانند بقیه موجودات زنده این عصر فاقد ویژگی های فیزیکی مانند اعضا بود و سری قابل تشخیص داشت.

طول بدن این حیوان یک و نیم متر بوده و شکلی بیضی داشته است.

البته درباره آنکهDickinsonia کهن ترین حیوان زمین باشد، بحث و گمانه زنی هایی وجود دارد. تحقیق سال گذشته نشان داد اسفنج ها ۶۳۵ میلیون سال قبل وجود داشته اند اما قدیمی ترین فسیل اسفنج کشف شده به ۵۲۰ میلیون سال قبل تعلق دارد.